شهرستان مسجدسلیمان واقع در شمال استان خوزستان و پایتخت نفت خاورمیانه، بیش از 1800 شهید و بیش از 4000 جانباز تقدیم انقلاب نمود؛ اما در همه مقاطع این جنگ تاریخی همچون یک سنگر مستحکم پابرجا ‌ماند و بار‌ها موشک‌ها نیز نتوانست خللی در مقاومت این مردم قهرمان‌پرور که تاریخ همواره به بزرگی از ایشان یاد کرده، ایجاد کند و از این منظر به روح بزرگ این قهرمانان وطن درود می‌فرستیم.

یکی از صحنه های دردناک و در عین حال نمونه بارز نقض حقوق بشر از سوی رژیم بعثی عراق، حمله های مکرر به مناطق مسکونی ایران است که «جنگ شهر ها» نامیده شده است. پس از ناکامی نظامی، سیاسی و روانی در جبهه های جنگ، سردمداران این رژیم با هدف کسب امتیازات و تحمیل شرایط خود به کشاندن جنگ به شهر ها و مناطق مسکونی مبادرت ورزیدند.

حمایت از غیرنظامیان در حملات مسلحانه، تفکیک اهداف نظامی از غیرنظامی و تلاش برای محدود ساختن صدمات ناشی از جنگ در مناطق غیرنظامی، اساس و مبنای تدوین مقررات و قوانین مربوط به حقوق جنگ است؛ اما دولت عراق که به هیچ یک از هنجارهای بین المللی تن نمی داد، حملات خود به شهر ها و مردم بی دفاع را افزایش داد. سازمان ها و نهادهای بین المللی نه تنها به محکوم کردن این نقض آشکار قوانین مبادرت نمی ورزیدند، بلکه با حمایت های پنهان و آشکار خود از رژیم بعث، زمینه را برای گسترش عملیات های غیرانسانی باز می گذاشتند.

در حالی که ایران برای تعیین سرنوشت جنگ، اجرای عملیات نظامی را دنبال می کرد. عراق برای مقابله با این وضع، حمله به مناطق غیرنظامی را برنامه ریزی کرده بود.  حمله عراق به شهرها به ویژه حمله موشکی و خمپاره ای به شهرستان مسجدسلیمان  به صورت متناوب انجام می شد

عراق از این کار دو هدف را دنبال می کرد؛ یکی هدف کوتاه مدت که جلوگیری از اجرای عملیات های سرنوشت ساز بود، دیگری هدف بلندمدت که انهدام منابع ارزی و درآمد کشور و همچنین به ستوه آوردن مردم و برانگیختن مخالفت آنان با جنگ و در نتیجه، تسلیم جمهوری اسلامی و پذیرش آتش بس به نحوی که مطلوب رژیم عراق باشد، بود.

افزایش حمله هوایی عراق و دسترسی به نقاطی که قبل از این در توان عراق نبود، علاوه بر این که به دلیل واگذاری تجهیزات و هواپیماهای پیشرفته ای بود که شوروی و فرانسه در اختیار عراق گذاشته بودند، مرهون همکاری کارشناسان آمریکایی بود.

ایران در چند نوبت اعلام کرد حمله به شهرها و روستا و مردم بی دفاع خلاف قوانین اسلامی و بین المللی است

در 30 مهر ماه 1362 ارتش عراق با حمله موشکی به شهر قهرمان پرور مسجدسلیمان صدها تن از هموطنان ما را به خاک و خون کشید.

درعصرگاه تاریخ 30 مهرماه 1362 در دوران8 ساله دفاع مقدس وسیع ترین حمله موشکی دشمن جنایت کار بعثی به شهرستان مسجدسلیمان رقم خورد؛ و اصابت سه فروند موشک اسکاد به سه محله مسجدسلیمان جنایت بزرگی را رقم زد که منجر به شهادت شهروندان بیگناه؛مجروحیت تعداد زیادی از شهروندان و ویرانی دهها واحد مسکونی و تجاری شد. این جنایت بزرگ دشمن ددمنش عراقی آنچنان هولناک بود که هیچ گاه از اذهان جامعه نه تنها پاک نخواهد شدکه سندی از روسیاهی دشمنان قسم خورده ملت شریف ایران و برگ زرین از هشت سال مقاومت مردم صبور مسجدسلیمان است. حمله ای موشکی که سرآغازی برای حملات گسترده موشکی و هوایی به این شهر مظلوم بوده به نحوی که تا پایان جنگ تحمیلی شهرستان مسجدسلیمان90 حمله موشکی و هوابی را تجربه نمود.

30 مهرماه 1362 نمادی از مظلومیت مردم شهید پرور مسجدسلیمان است که در یک جنگ نابرابر8 ساله با دشمنی سر تا پا مسلح با عزت و اقتدار مقاومت نمودند. روزی که نماد جنایت دشمن بعثی و سند گویایی از حملات گسترده موشکی به مناطق مختلف ایران اسلامی بخصوص شهر مسجدسلیمان با تلفات گسترده انسانی بوده است.

 سی‌ام مهرماه، آغاز یکی از بزرگ‌ترین حملات وحشیانه و غیرانسانی رژیم بعثی صدام به شهر مسجدسلیمان بود؛ حملاتی که در راستای ایجاد ترس در مردمان دلاور مسجدسلیمان صورت پذیرفت، ولی با مقاومت جانانه تاریخی مردان و زنان این دیار تاریخ‌ساز، مسجدسلیمان در مقابل آماج موشک‌ها و گلوله‌ها ایستاد و حماسه‌ای بزرگ را در تاریخ دفاع مقدس ثبت کرد که تا ابد جاودان خواهند ماند.

حملاتی موشکی در عصر روز سی‌ام مهر در مسجدسلیمان در دو مرحله انجام شد :

در مرحله اول این حمله موشکی ددمنشانه رژیم بعثی دو فروند موشک رأس ساعت 15به دو محله چاه نفتی و سبزآباد اصابت کرد؛ اما این آغاز حملات بود و کشتار اصلی بعثی‌ها ساعتی بعد شدت گرفت تا میزان رذالت این خونخوران که با حمایت جهانیان قصد تصرف این دیار را داشتند بر جهانیان مشخص شود، اما در دومین حمله موشک چه شد و چگونه خیابان‌های مسجد سلیمان به رنگ خون درآمد و نشان سرافرازی مردم دلیر این خطه شد؟

در مرحله بعدی که حدود یک ساعت بعد به وقوع پیوست، در حالی که بر اثر تصادف دو خودرو در خیابان 17 شهریور، به عنوان یکی از خیابان‌های اصلی مسجدسلیمان، بار ترافیکی سنگینی ایجاد شده بود، سومین فروند موشک دشمن بعثی به خیابان مذکور خورد که منجر به رقم خوردن یک فاجعه عظیم انسانی شد و یکی از حوادث غمبار و تکان‌دهنده در ‌هشت سال جنگ تحمیلی را به بار آورد که هیچ‌ گاه از حافظه مردم پاک نخواهد شد.

در این حمله موشکی وحشیانه رژیم بعثی 124 شهروند بی‌دفاع مسجدسلیمانی به شهادت رسیدند و بیش از 300تن مجروح شدند که بسیاری از ایشان جز جانبازان هستند و بر اثر موج انفجار اصلی و انفجار خودرو‌ها، بیش از یکصد واحد مسکونی و تجاری ویران شدند که در جنگ شهر‌ها حادثه‌ای بی‌سابقه ـ به لحاظ حجم کشتار در چنین محدوده جغرافیایی و با این سرعت ـ و تلخ بود و به ‌رغم بایکوت جنایت‌های صدام علیه مردم ایران توسط رسانه‌های بین‌المللی در آن مقطع، این فاجعه بازتاب جهانی ‌داشت.

برای ثبت این فاجعه و مظلومیت مردم غیرنظامی مسجدسلیمان که اینچنین به دست قصابان بعثی سلاخی شده بود، شهدای این حمله موشکی برای مدتی نه چندان طولانی در سردخانه‌های سیار خودرویی نگهداری و وزرات امور خارجه این حمله ویرانگر به مناطق مسکونی شهرستان مسجد سلیمان را به عنوان سند جنایت جنگی به سازمان ملل منعکس نمود؛ اما به رغم ثبت این فاجعه، شاهد توقف این حملات نبودیم.

پس از این حمله خونین موشکی شهر مقاوم مسجدسلیمان تا پایان جنگ تحمیلی بصورت متناوب و در بیش از 90 مرحله مورد تهاجم موشکی و بمباران هوایی قرار گرفت و در هر تهاجم دشمن بعثی، چندین محله مسکونی این شهر ویران و هزاران تن از شهروندان بی‌دفاع مسجد سلیمانی در طول این حملات شهید و مجروح شدند اما مسجد سلیمانی‌ها هیچ‌گاه دیارشان را ترک نکردند و در ‌دوران دفاع مقدس مردانه ایستادند و دشمن را از تصرف دیار ابرمردان ناامید ساختند.

نگارنده: افشین خدری