محسن رحمانی نیا - قطعا یادتان هست که حسن روحانی در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری در سال 92 در برنامه ای با دوربین شبکه یک سیما با اشاره به برنامه دولت متبوع خویش برای حل مشکلات کشور گفت که راه حل‌ های کوتاه مدتی یک ماه و ۱۰۰ روزه برای حل مشکلات و معضلات اقتصادی، اجتماعی و سیاست داخلی و خارجی در دولت تدبیر و امید پیش بینی شده است که با این برنامه ما می توانیم در یک فرصت کوتاه شاهد تحول اقتصادی باشیم.

علی رغم اینکه روحانی در وعده های انتخاباتی خود، وعده حل کوتاه مدت 100 روزه مشکلات کشور را داده بود، حتی نمایندگان وی نیز در برنامه های تلویزیونی بر وجود برنامه مدون کارشناسی برای حل مشکلات اقتصادی در کوتاه مدت تأکید می کردند، اما امروز با گذشت بیش از 1000 روز از آن وعده مشکلات مردم هنوز پابرجاست.

به گفته برخی ها پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری مدیون همین وعده احیای سریع اقتصاد و خروج از رکود و همچنین حل ‌و فصل مشکلات معیشتی در 100 روز با کلیدی که تدبیر معرفی می کرد، بود.

واقعیت این است که امروز نه تنها مشکلات معیشتی مردم در 100 روز وعده رییس جمهور حل نشده است که با گذشت بیش از 1000 روز مردم ایران هنوز با مشکلات معیشتی خود دست و پنجه نرم می کنند. از این رو نکاتی در این خصوص در زیر بیان می شود.

1.در قسمتی از این 1000 ایام گذشته از دولت تدبیر و امید بارها رییس این دولت، معاونان و مشاوران و برخی وزرای آن تمام مشکلات این کشور را مربوط به تحریم ها می دانستند تا آنجا که لغو تحریم ها و حل تمام مشکلات کشور حتی مسئله آب خوردن و محیط زیست را در گروی توافق هسته ای با کدخدا معرفی می کردند لکن امروز بعد از توافقات هسته ای هنوز آبِ خوش از گلوی مردم پایین نمی رود.

2.بعد از توافقات چندباره با گروه 5+1 از ژنو تا لوزان و وین رییس دولت یازدهم از کلماتی همچون « تسلیم قدرت‌های بزرگ در مقابل ایران»، «بزرگترین دستاورد تاریخ انقلاب اسلامی» و «فتح التفوح» سعی در ایجاد خوشبینی نسبت به مذاکرات را داشتند، اما آقای رییس جمهور! امروز نزدیک به سه سال از عمر دولت شما می گذرد ولی هنوز مردم سرزمین من فتحی در باب مشکلات اقتصادی و رکود نمی بینند.

3.آقای روحانی در این 1000 روز گذشته شما بارها برجام را همانند آفتاب تابان، ابر و باران و ... می نامیدید اما امروز نه تنها در نزد مردم آفتاب تابان نیست بلکه به خورشید سوزانی تبدیل شده است که داشته های آنها را نیز می سوزاند.

4.آقای رییس! اگر شما یادتان نیست ولی مردم از یادشان نرفته که از اولین وعده‌های اقتصادی شما به آنها ارائه آمار و ارقام درست به مردم در زمینه مسائل کلان اقتصادی نظیر نرخ تورم، میزان بیکاری و اشتغال در قالب دولت راستگویان بود اما حالا با گذشت این 1000 روز از عمر دولت بارها آمارهای متناقض از سوی دولتمردان به گوش مردم رسیده است که مهم‌ترین آنها نیز ادعای عبور کشور از رکود اقتصادی بود که چندی بعد از سوی وزرای اقتصادی شما رد شد.

5. در این ایام یادشده مردم را در انتظار معجزات اقتصادی با رفع تحریم ها گذاشتید اما با این حال با خوشبینی بیش از حد به کدخدا پس از حصول توافق هسته‌ای و رفع تحریم‌ها پالس‌های دیگری به گوش ها سپردید که گویا با رفع تحریم ‌ها نیز نباید منتظر بهبود وضعیت اقتصادی باشیم و مشکلات اقتصادی ما دلایل و ریشه‌های داخلی دارد.

6.آقای روحانی، رهبر معظم این انقلاب بارها فرمودند که تحریم اثرگذار است لکن مشکلات ما ریشه در داخل کشور دارد و باید راه حل را در داخل جویا شد و به همین خاطر بارها بحث اقتصادمقاومتی را مطرح کردند و حمایت از کارگران و تولیدات داخلی را، اما گویا دولت شما برای تهیه گاری و دسته بیل هم باید دل به بیرون کشور ببندد.

7. جناب آقای رییس! شما از 3 سال گذشته تاکنون به مذاکره و رابطه با آمریکا خوشبین بوده و همچنان تاکید دارید که با ادامه این روند نگاه خصمانه آنها نسبت به ما کم و یا از بین می رود، اما در همین 1000روز گذشته و با وجود رویکردهای جدید در سیاست خارجی کشورمان، اقدامات خصمانه واشنگتن و متحدانش علیه ملت ایران نه تنها کاهش نداشته، بلکه عزت پاسپورت ایرانی را هم خدشه دار کرده اند تا آنجا که حتی کدخدا با تهدیدهای مکرر در زمینه های مختلف، مانع از سفر نماینده جدید ایران در سازمان ملل به نیویورک شد.

8. دکتر روحانی! سخن گفتن از این وعده های عملی نشده در این 1000 روز گذشته از دولت شما زمانی بس طولانی می خواهد که در این نوشته گنجانده نمی شود ولی با این اوصاف در سال آخر ریاست جمهوری شما مردم دیگر از وعده و وعیدهای مکرر خسته شده اند و نیک می دانند که دیگر با این شعارها چرخی از زندگی آنها نخواهد چرخید و همانند همه کارشناسان دلسوز نیز معتقدند که راه حل مشکلات کشور و عملی کردن وعده هایتان تنها در توجه به ظرفیت های درونی کشور و سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی است و البته آنهم نه در شعار دادن بلکه در اقدام و عمل.